കർത്താവ് ദിനംപ്രതി നാം ഓരോരുത്തരോടും ചോദിക്കുന്നുണ്ട് എന്താണ് നമ്മൾക്കു വേണ്ടി ചെയ്യേണ്ടത് എന്ന്. എന്നാൽ യേശുവിന്റെ വിളികൾക്ക് കാതുകൊടുക്കുവാൻ നാം പലപ്പോഴും തയാറല്ല. ജീവിതത്തിന്റെ തിരക്കുകളാകാം പലപ്പോഴും കാരണം. യേശു എന്തു കൊണ്ടാണ് ബർതിമേയൂസ് എന്ന ആ അന്ധനോട്‌ അവന്റെ ആഗ്രഹമെന്താണെന്ന് ചോദിക്കുന്നത്, കാഴ്ച ലഭിക്കുക എന്നതല്ലേ ഏതൊരു അന്ധന്റെയും ആഗ്രഹം? ഇതിനുള്ള ഉത്തരം ആ കുരുടന്റെ മറുപടിയിലുണ്ട്: എനിക്ക് കാഴ്ച വേണമെന്നല്ല, മറിച്ചു എനിക്ക് കാഴ്ച വീണ്ടുകിട്ടണം എന്നാണ് അയാൾ യേശുവിന് മറുപടി നല്കുന്നത്. അതിനർത്ഥം ജീവിതയാത്രയിൽ എവിടെയോവച്ച് അയാൾക്ക് കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നാണ്. ഈയൊരു തിരിച്ചറിവാണ് പ്രതിബന്ധങ്ങളെ വകവയ്കാതെ യേശുവിനെ വിളിച്ചപേക്ഷിക്കാൻ അയാൾക്ക് പ്രേരണ നൽകിയത്. കണ്ണുണ്ടായിട്ടും കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ നാം ഒരോരുത്തരോടും മുൻപിലൂടെ യേശു ഇന്നും കടന്നുപോകുന്നുണ്ട്‌. പക്ഷെ, കാഴ്ചയില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവിനാൽ നിറഞ്ഞു, യേശുവിനെ ഉറക്കെ വിളിക്കാൻ നമുക്കാവുന്നുണ്ടോ?
കാണപ്പെടുന്നവയിലാണ് നാമെല്ലാവരും തന്നെ വിശ്വാസമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്, അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവ നമുക്ക് പലപ്പോഴും ദൈവമാകാറുമുണ്ട്. പ്രിയപ്പെട്ടവരും പണവും വീടും ജോലിയും ഒക്കെ ജീവിതത്തിൽ എവിടെയോക്കെയോവച്ച് നമുക്കങ്ങനെ വിഗ്രഹങ്ങളായി മാറുന്നു. ഉണർന്നിരിക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷവും വിഗ്രഹാരാധനയിൽ മുഴുകുന്ന നമുക്ക് അവയെയൊക്കെ ദാനമായി തരുന്ന ദൈവത്തിന്റെ കരങ്ങൾ കാണാൻ സാധിക്കാതെ വരുന്നു, അങ്ങിനെ നമുക്ക് കാഴ്ച നഷ്ടമാകുന്നു. നമ്മൾ കാണുന്നതല്ലാതെ, അതിന് പിന്നിൽ മറ്റൊന്നും ഇല്ല എന്നുള്ള ചിന്ത ഒരുതരം അന്ധത തന്നെയാണ് – അത്മീയാന്ധത. ഈയൊരു അന്ധതയെക്കുറിച്ചുള്ള തിരിച്ചറിവ് ലഭിച്ച പൗലോസ്‌ശ്ലീഹ പറയുന്നു, ” ഞങ്ങൾ നയിക്കപ്പെടുന്നത് വിശ്വാസത്താലാണ്, കാഴ്ച്ചയാലല്ല.” (2 കോറിന്തോസ് 5:7). നമ്മുടെ അനുദിന ജീവിതത്തിൽ നമ്മെ എന്താണ് നയിക്കുന്നത്, കാണാനാവുന്ന പണവും പ്രശസ്തിയുമോ, അതോ കാണാനാവാത്ത ദൈവത്തിലുള്ള വിശ്വാസമോ?
തുറന്നിരിക്കുന്ന കണ്ണുകളുമായി അന്ധതയിൽ അലയുന്ന നാമോരുത്തരെയും യേശു തന്റെ അടുത്തേക്ക് വിളിക്കുന്നുണ്ട്. നാം ഓരോരുത്തർക്കും ലോകത്തിന്റെ മോഹത്തിൽ നിന്ന് മാറി നടന്ന്, ദൈവചനത്താലും, ദൈവഹിതത്താലും ജീവിക്കുന്നവരാകാം.
